o wczasach pod gruszą

Wczasy pod gruszą istnieją do dziś dnia i generalnie polegają na tym, że pracodawca (legalnie zatrudnionym) pracownikom przydziela trochę grosza (zwykle z tak zwanego funduszu socjalnego) z okazji wakacji, żeby mogli sobie gdzieś wyjechać i odpocząć. Nikt teraz nie sprawdza, czy pracownik po zainkasowaniu kasy gdziekolwiek wyjechał (ani gdzie, jeśli). A ja pamiętam chyba najlepsze wczasy mojego życia, właśnie wczasy pod gruszą, które były najlepsze tylko dlatego, że... pracodawcy moich rodziców uzależniali wysokość dofinansowania od okazanych biletów na podróż. :))) I dzięki temu w ciągu pewnych dwóch tygodni zjeździliśmy kawał Polski, skrzętnie zbierając wszystkie (tekturowe wtedy) bilety i bileciki. To było o niebo lepsze niż fundowane mi co roku wczasy ograniczające się do leżenia na plaży. 

Przyjęliśmy metodę nocowania u krewnych z dalszej i bliższej rodziny, trochę na zasadzie "wy przyjeżdżacie na ten tydzień do nas i śpicie u nas, a my u was" i w ciągu tego tygodnia robiliśmy wypady PKSem i PKPem do wszystkich okolicznych atrakcyjnych miejsc. A po tygodniu druga rodzina. Tak wypełniliśmy ustawowe 14 dni, każdego dnia będąc gdzie indziej i prezentując po powrocie taaaaki plik biletów i bilecików (i inkasując spory plik banknotów jako zwrot kosztów). Obejrzałam wtedy Kielce, Kraków, Wieliczkę, Częstochowę, przeszłam piechotą Łysogóry szlakiem przez Święty Krzyż i Łysicę, zajechałam do Opola, Katowic, Rudy Śląskiej, zwiedziłam Chorzów (i zoo), Górę Świętej Anny  i pewnie coś tam jeszcze, czego już nie pamiętam - i to wszystko w ciągu 14 dni. Działo się. :)))

Jednak wymóg zbierania biletów motywował do aktywności. Czasem chciałabym jeszcze raz przeżyć podobne wakacje...